Eerste hoofdstuk "Twijfel."

Welkom bij het eerste hoofdstuk van "Twijfel.". Lees hier een inkijkje in het boek. De bedoeling is om nieuwsgierigheid op te wekken en je te laten kennismaken met de personages en thema's. Veel leesplezier!

 

Vol ongeloof staar ik naar de drie diepe kuilen in de modderige, naar schimmel en vocht stinkende aarde. ‘Dit is onmogelijk!’

‘Wat is onmogelijk?’ De agent kijkt mij vriendelijk aan.

Ik haal mijn schouders op en schud mijn hoofd. Mijn gedachten vliegen alle kanten op. Dit kan niet waar zijn. Waar zijn de lijken gebleven die ik hier begraven heb?

‘Laten we de honden er morgen maar op afsturen,’ hoor ik iemand achter me zeggen. De betekenis van wat hij zegt dringt niet goed tot me door.

‘Kom, we gaan terug. We weten genoeg.’ Mechanisch steek ik mijn armen voor me uit, verwachtend dat er handboeien omgedaan worden.

‘Niet nodig,’ bromt een van de inspecteurs. Hij gebaart me mee te lopen naar het detentiebusje.

-----------------------------------------------------

‘Dit kan niet waar zijn!’ Maja spuwt de woorden haast uit. ‘Nee, dit kan echt niet waar zijn.’ Ze houdt haar telefoon stevig tegen haar oor gedrukt. Aan de andere kant blijft het stil.

Langzaam dringen zijn woorden tot haar door dat hij wegens gebrek aan bewijs is vrijgesproken. Ze is er honderd procent van overtuigd dat de moorden door hem zijn gepleegd, maar waar zijn de lijken?

‘Ben je er nog, Maja?’

‘Ja, ja,’ zegt ze geïrriteerd. ‘Ik kan het niet geloven, die vent is hartstikke schuldig. Dat weet jij ook, Martijn.’ Ze rolt haar stoel een stuk naar achteren en botst met een klap tegen de wand.

‘Natuurlijk weet ik dat, maar de lijken ontbreken. We hebben niets, maar dan ook niets kunnen vinden wat in zijn richting wijst.’

‘Onmogelijk, er moeten daar lijken liggen. Minimaal drie.’

Martijn zucht. ‘Ze zijn weg, foetsie, verdwenen. Er waren geen stoffelijke resten, terwijl hij beweert dat ze daar liggen. Hij was net zo verbaasd dan wij.’

‘En de honden dan?’

‘Zoals je weet, hebben we alle opties onderzocht. Er zijn geen aanwijzingen naar hem als moordenaar. We tasten volledig in het duister.’

Het is stil in de kamer, maar binnenin haar stormt het. Ze staat op en met de telefoon tegen haar oor loopt ze naar het raam en kijkt naar buiten. De eerste sneeuw is gevallen, de toppen van de bergen kleuren magisch wit. Een stuk lager is het nog groen. Het is een kwestie van tijd voordat alles bedekt raakt met een dikke laag sneeuw.

‘Er klopt iets niet, Martijn.’

‘Dat gevoel heb ik ook. Maar we konden hem niet langer vasthouden. Hij is gisteren vrijgelaten.’

‘In ieder geval bedankt voor je informatie.’ Ze slikt. ‘Laten we contact houden.’
‘Doe ik.’

Na het gesprek neemt Maja de tijd om alles nog een keer de revue te laten passeren. Met gefronst voorhoofd loopt ze terug naar haar bureau en gaat zitten. Ze pakt een pen en krabbelt wat aantekeningen op een velletje papier. Vervolgens verfrommelt ze het papier tot een prop en mikt die met een grote boog in de prullenbak. ‘Gadver.’

‘Wat is er gadver?’

Collega Val steekt zijn hoofd om de hoek. Maja schiet in de lach. ‘Ga maar zitten, dan praat ik je bij.’

Hij zet zijn beker koffie neer en ploft op de eerste de beste stoel.

‘Martijn belde me net,’ begint ze. ‘Martijn Wientjes, onze Nederlandse collega.’

Val knikt en ze vertelt hem wat Martijn haar net vertelde.

Hij kijkt haar onthutst aan. ‘Dat meen je niet?’ Met een hand strijkt hij door zijn donkere, warrige krullenbos. ‘Ik twijfel er niet aan dat hij de dader is. Jij toch ook niet?’

‘Natuurlijk is hij de dader, maar de politie van Zaanstad heeft geen enkel bewijs tegen hem. Hij is inmiddels op vrije voeten.’

‘Lekker dan, zitten we hier in Zweden en kunnen we niets meer doen. We zijn destijds heel zorgvuldig geweest.’
Maja knikt gelaten. ‘We zullen het moeten accepteren, er zit niets anders op. Case closed.’ Ze slaat haar armen over elkaar en staart naar buiten. De zon is verdwenen en de lucht is grauw. Het is nog ruim boven nul en het zal waarschijnlijk nog weken duren voordat de sneeuw in het dal blijft liggen. In de bergen is het een ander verhaal: wie weet kan ze volgende maand al skiën. Tot een jaar of vier geleden werd er in november al volop geskied. De laatste jaren pas in december, wat alles te maken heeft met de opwarming van de aarde.

‘Ik baal hier ontzettend van. We hebben zo ons best gedaan om hem in beeld te krijgen en bewijs te verzamelen.’

Val glimlacht. ‘Het waren roerige weken daar in Zaanstad. Eerst de ontknoping van de heroïnesmokkel en een paar maanden later de zaak “Veldkamp” opgelost …’

Sinds een week of zes zijn ze terug in Zweden. Val is inmiddels aardig gewend. Hij heeft Kömkoj voorgoed verlaten en ingeruild voor Neläs. Er stond nog steeds een vacature open, dus de deal was gauw gesloten.

Plotseling draait Maja zich om. ‘We gaan even een taartje troost halen bij de bakker.’

Winner, haar afgekeurde politiehond, kijkt met een lodderige blik omhoog. Hij ligt op een kleed dicht bij de verwarming te doezelen en lijkt niet van plan om mee te gaan. ‘Blijf maar lekker liggen,’ zegt ze tegen hem. ‘We zijn zo terug.’

Hij legt zijn kop weer op zijn voorpoten, zucht een keer diep en dommelt weer in.

Ze lopen naar buiten. Jassen zijn overbodig: het is amper vijftig meter naar het kleine, overdekte winkelcentrum.

 

‘Oh, wat is dit toch lekker.’ Genietend steekt Maja de laatste hap van haar Prinsesstårta in haar mond en schraapt met haar vork alle restjes van het schoteltje. Het liefst zou ze het schoonlikken. ‘Echt, hier kun je me ’s nachts voor wakker maken.’

Ze leunt ontspannen achterover en kijkt om zich heen. Er druppelen wat bouwvakkers binnen, die in de buurt aan het werk zijn. Het eenvoudige lunchbuffet is geopend en na hun lunchbonnen te hebben ingewisseld, vallen ze er gretig op aan. Aan de hoeveelheid die ze opscheppen is te zien dat ze best trek hebben.

‘Hoe zit het eigenlijk tussen jou en Jude?’ vraagt Val.
Maja voelt het bloed naar haar wangen stijgen. ‘Tja … dat weet ik eigenlijk niet zo goed.’

‘Ik dacht dat het klikte tussen jullie.’

‘Dat klopt, maar ze wilde een adempauze inlassen om alles te verwerken wat er is gebeurd. Bovendien heeft ze het razend druk nu ze de leiding heeft over het advocatenkantoor van haar moeder.’

Hij knikt bedachtzaam. ‘Snap ik, het was een heftige periode voor haar. Welke moeder verraadt haar dochter op zo’n walgelijke manier?’

‘En,’ gaat ze verder, ‘zij woont in Nederland en ik in Zweden. Dat is best een afstand om een relatie te beginnen en te onderhouden.’ Het komt er in één adem uit.

Val zegt niets en kijkt haar onderzoekend aan. Maja’s blik dwaalt naar haar lege schoteltje. Ze heeft al een aantal dagen niets van Jude gehoord. Dagelijks wisselden ze appjes uit en ze spraken elkaar via FaceTime minimaal een aantal keer per week. Inmiddels is het al een week geleden. Zou er iets aan de hand zijn?

‘Kom, we nemen nog een mok koffie en gaan dan terug naar het bureau,’ zegt Val. ‘Ik wil nog wat met je bespreken.’

Mechanisch reikt ze hem de beker aan en verzinkt weer in gedachten. De ontspanning die ze even voelde tijdens het eten van de taart is verdwenen. Een vage mix van onzekerheid, spanning en angst maakt haar onrustig. Ze herkent dit gevoel en het belooft meestal niet veel goeds.